Internal Medicine Today
Volume:13 Issue: 3, 2007

توسعه و تکامل علم بیهوشی باعث شده است که بشر تا حدود زیادی به هدف اصلی بیهوشی که همانا ایجاد بی دردی در بیمار است، نائل آید و برای دست یافتن به ساده ترین، بی عارضه ترین و اقتصادی ترین دارو و روش، تلاش نماید. این تحقیق به منظور مقایسه اثر سه داروی اپینفرین، فنتانیل و سوفنتانیل بر بی حسی نخاعی با لیدوکائین انجام شده تا داروی بهتر معرفی گردد.
روش تحقیق: این پژوهش یک مطالعه کار آزمایی بالینی بوده و جامعه پژوهش، مردان 60-50 ساله ای بودند که در بیمارستان 15 خرداد گناباد تحت عمل جراحی فتق اینگوئینال قرار می گرفتند. تعداد نمونه ها 120 مورد بود که بطور تصادفی به سه گروه 40 نفری تقسیم شدند و جهت بی حسی نخاعی در گروه اول(گروهE) از mg 2/0 اپینفرین، در گروه دوم (گروهF) از μg25 فنتانیل و در گروه سوم (گروهS) از μg 5/2 سوفنتانیل به همراه mg100 لیدوکائین 5% استفاده گردید. اطلاعات لازم در پرسشنامه و چک لیست ثبت و پس از جمع آوری با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری آنالیز واریانس و کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و سطح معنی داری 05/0< P در نظر گرفته شد.

میانگین طول مدت بی دردی در گروه E 7/15 ±1/82 دقیقه، در گروه F 8/20±0/98 و در گروه S 62/26±62/153 بود و از لحاظ آماری سه گروه اختلاف معنی داری داشتند (001/0 < P و 1/121=F). در 15% نمونه های گروه E هایپوتانسیون، در 10% برادیکاردی و در 5/7% تهوع و استفراغ اتفاق افتاد. درگروه F، هایپوتانسیون در 5/32%، برادیکاردی در 25% و تهوع و استفراغ در 5% از نمونه ها و در گروه S، هایپوتانسیون در40%، برادیکاردی در 5/32% و تهوع و استفراغ در 15% نمونه ها اتفاق افتاد که از لحاظ آماری، سه گروه اختلاف معنی داری با هم نداشتند.

با توجه به نتایج بدست آمده در این پژوهش، طول مدت بی حسی نخاعی با سوفنتانیل نسبت به فنتانیل و فنتانیل نسبت به اپینفرین بیشتر بود بطوریکه این اختلافات از نظر آماری معنی دار می باشد ولی از نظر ایجاد عوارض جانبی مثل هایپوتانسیون، برادیکاردی و تهوع و استفراغ تفاوت معنی داری ملاحظه نگردید.

عمل جراحی هموروئیدکتومی معمولا با درد شدید در 24 تا 48 ساعت اول بعد از عمل همراه است. اقدامات مختلفی تاکنون برای کاهش این درد انجام شده است. مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات کتامین خوراکی در کاهش درد بعد از هموروئیدکتومی و کاهش نیاز به مسکن بیماران انجام شده است.
روش تحقیق: این تحقیق یک مطالعه کارآزمایی بالینی بوده که در آن 80 بیمار کاندید عمل هموروئیدکتومی الکتیو قبل از انجام عمل جراحی به صورت تصادفی به دو گروه اول (مصرف کتامین خوراکی) و گروه دوم (مصرف دارونمای خوراکی) تقسیم بندی شدند. نوع بیهوشی (بیهوشی عمومی) و نوع عمل جراحی در هر دو گروه مشابه بود. پس از عمل از داروی پتیدین با دوز معین و با دستور تزریق در صورت نیاز به عنوان مسکن فرعی استفاده شد. میزان درد بیماران با استفاده از visual analogue scale در زمانهای 0 (بلافاصله پس از هوشیاری)، 4، 12 و 24 ساعت پس از عمل اندازه گیری شد. زمان درخواست پتیدین و میزان کلی پتیدین مصرفی در مدت 24 ساعت ثبت گردید. اطلاعات ثبت شده با استفاده از نرم افزار SPSS آنالیز شدند.
میزان متوسط نمره درد در زمانهای 0، 2، 4، 12 و 24 ساعت پس از عمل و نمره کلی درد بیمار بطور معنی داری در گروه اول کمتر از گروه دوم بود. مدت زمان اولین درخواست مسکن در گروه اول بطور معنی داری کمتر از گروه دوم بود (5/7 ساعت در مقابل 5/1 ساعت)، همچنین بطور معنی داری میزان داروی پتیدین درخواستی در 24 ساعت اول پس از عمل در گروه اول کمتر از گروه دوم بود.
مصرف کتامین خوراکی بعد از عمل هموروئیدکتومی بطور واضح موجب کاهش درد و نیز کاهش نیاز به مسکن می شود.

اتانول یک ماده شناخته شده با مصارف فراوان پزشکی و صنعتی است که به صورت خوراکی مصرف شده و عوارض خطرناکی بر اعضای مختلف بدن می گذارد. آثار الکل بر روی برخی از اعضای بدن مورد بررسی قرار گرفته است. در صورتی که اثر این ماده کمتر به صورت تجربی بر روی ریه مطالعه شده است. لذا هدف از این پژوهش، بررسی تغییرات احتمالی اتانول بر بافت ریه موش بالغ می باشد.
در این پژوهش تعداد 20 سر موش سه ماهه بالغ (نر و ماده) به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 21 روز، اتانول رقیق شده را به صورت یک بار در روز دریافت نموده و در همین مدت موش های گروه کنترل سرم فیزیولوژی دریافت کردند. سپس ریه موش ها در هر دو گروه آزمایش و کنترل خارج گردیده، در فرمالین فیکس و بعد از پاساژ بافتی، در پارافین قالب گیری شدند و برشهای 5 میکرونی از آنها تهیه گردید. نمونه ها با روش H&E رنگ آمیزی و برای مطالعه با میکروسکوپ نوری آماده گردیدند.
بررسی لام های میکروسکوپی در گروه مورد، پر خونی در عروق سپتوم آلوئولار همراه با خونریزی و ارتشاح متوسط و شدید سلول های آماسی و بطور عمده پلی مورفونوکلئر نوتروفیلی در بافت همبند سپتوم آلوئولار را نشان داد. علاوه بر این خونریزی اینترا آلوئولار کانونی در بخش هایی از نواحی ریه مشاهده گردید.
این پژوهش نشان داد که اتانول می تواند بر بافتهای ریه آثار تخریبی از جمله پرخونی، خونریزی و آماس بر جای بگذارد.

آب کافی و با کیفیت مطلوب برای ادامه حیات بشر ضروری است. توسعه بهداشت و حفاظت از محیط زیست همواره به تامین آب سالم وابسته است. از آغاز تمدن بشری انسانها همواره در ساحل رودخانه ها، کنار دریاچه ها یا چشمه های طبیعی ساکن شده اند. در پیشگیری بسیاری از بیماری ها مانند اسهال، وبا، تیفوئید و پارا تیفوئید، هپاتیت عفونی و اسهال آمیبی و باسیلی، آب سالم و بهداشتی حائز اهمیت بالایی است. تا زمانی که علوم بیولوژیکی، شیمیایی و پزشکی توسعه نیافته بودند و روش هایی برای تعیین کیفیت آب و آگاهی از اثرات آن بر روی سلامت بشر ابداع نگردیده بود، انسانهای اولیه تنها از طریق حواس فیزیکی نظیر بینایی، چشایی و بویایی کیفیت آب را می سنجیدند. هدف از انجام این طرح پی بردن به مقادیر پارامترهای فیزیکی و شیمیایی آب شرب گناباد بوده که در نهایت با استانداردهای ملی و جهانی مقایسه می شوند.
روش تحقیق: در این طرح برای اندازه گیری پارامترهای مورد سنجش از روش های استاندارد استفاده گردید. برای اندازه گیری کدورت، هدایت الکتریکی، PH و TDS به ترتیب از دستگاه های کدورت سنج، C متر، PH متر و فور استفاده شد. برای تعیین میزان سختی آب از روش تیتراسیون و برای تعیین مقدار کلر آب از روش DPD استفاده شد.
میانگین پارامترهای اندازه گیری شده بدین شرح می باشد: ppm57/0 = کلر، 56/7=P، μS/cm 36/1840= C، U33/0 = کدورت، CaCO3 mg/lit 6/268 = سختی و mg/lit 65/ 901 = TDS نتایج نشان می دهد که اختلاف آماری معنی داری بین مقادیر این پارامترها با مقادیر استاندارد ملی و جهانی وجود ندارد؛ ولی بین مقادیر کلر و PH در فصل بهار و تابستان اختلاف معنی داری وجود داشت.

ارزیابی کیفیت پروتئین مواد غذایی به دلایل بیولوژیک و اقتصادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در بین روش های موجود، قابلیت حقیقی هضم پروتئین (TPD)، نسبت خالص پروتئین (NPR) و نسبت کارآیی پروتئین (PER) به عنوان روش های مناسب برای تعیین کیفیت پروتئین ها پیشنهاد شده است. با توجه به اهمیت کیفیت پروتئین غذاها، این مطالعه با هدف مقایسه ارزش پروتئینی غذای صنعتی کودک (سرلاک بر پایه گندم) با غذای خانگی (بر پایه مخلوط برنج + لوبیا) در موش های صحرایی نر انجام گرفت.
روش تحقیق: این تحقیق تجربی روی 64 موش صحرائی نر (wistar) 21 روزه در گروه های 8 تایی تحت 8 رژیم غذایی انجام گرفت که عبارت بودند از: 2 رژیم تست (غذای خانگی و سرلاک)، 1 رژیم استاندارد (کازئین + متیونین) و 1 رژیم پایه (فاقد پروتئین) برای مطالعه TPD و AD (قابلیت هضم ظاهری) و 2 رژیم تست، 1 رژیم استاندارد و 1 رژیم پایه برای مطالعه NPR، PER و FER (نسبت کارائی غذا). میزان TPD،AD، NPR، PER و FER در گروه های مورد مطالعه از طریق آنالیز واریانس همراه با آزمون توکی مورد بررسی قرار گرفت.
برای پروتئین رژیم کازئین + متیونین، سرلاک و غذای خانگی، شاخصTPD 48/92، 887 و 6/17/79، NPR 4/03/4، 9/03/4 و 6/08/3،PER 2/03، 4/05/2 و 2/09/2 به ترتیب بود. همچنین نتایج آزمون آماری آنالیز واریانس TPD بین گروه ها معنی دار بود (0001/0>P) ولی از نظر NPR و PER معنی دار نبود.
یافته ها نشان می دهند که TPD و NPR غذای خانگی بر پایه مخلوط برنج + لوبیا در مقایسه با سرلاک قابل قبول بوده و PER آن بالاتر است.

آموزش آناتومی بدن انسان علاوه بر نیاز به معلم مجرب و متخصص نیاز به استفاده از تکنیکهای کمک آموزشی مناسب نیز دارد. قطعات پلاستینه جهت اهداف آموزشی بسیار مناسب می باشند. هدف این مطالعه بررسی میزان رنگ پذیری عروق با استفاده از پلیمر رنگی در پلاستینیشن حجمی بود.
روش تحقیق: پس از تهیه یک جسد انسانی جهت پلاستینیشن و فیکساسیون از طریق تزریق محلول فیکساتیور به داخل شریانها، پلیمر رنگی که از مخلوط کردن خمیر رنگ مخصوص با پلی استر و مواد سخت کننده (پراکسید) و شتاب دهنده (کبالت) ساخته شده و به وسیله کاتتر مخصوصی که در شریان فمورال جسد قرار داده شده بود، بداخل آن تزریق گردید. پس از خشک شدن پلیمر رنگی داخل عروق به ترتیب مراحل تشریح (در دیواره خلفی تنه، نخاع و بصل النخاع)، آبگیری، چربی گیری، اشباع تحت فشار و پرداخت انجام گرفت. در نهایت نمونه آماده شده با نمونه استاندارد از نظر کشش، استحکام و انعطاف پذیری، توسط دستگاه اونیورسال مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. بافت پلاستینه تهیه شده از نظر رنگ و قوام کاملا مناسب است و نمای مناسبی از این ناحیه را ایجاد کرده است. در این نمونه شریانها و وریدهای رنگ آمیزی شده براحتی قابل تشخیص می باشند. نمونه ها از نظر کشش، استحکام و انعطاف پذیری با نمونه های مشابه از نمونه استاندارد مقایسه شد که اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0

گسترش سویه های با مقاومت چند دارویی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس یک مشکل عمده در بسیاری از قسمتهای دنیا بخصوص در کشورهای با درآمد کم می باشد. استفاده از روش های استاندارد جهت بررسی حساسیت دارویی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس بسیار وقت گیر است. در این مطالعه ما از روش آلامار بلو (روش رنگ سنجی) به عنوان یک روش سریع و ارزان قیمت جهت تعیین سویه های با مقاومت چند دارویی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (مقاوم به ریفامپین و ایزونیازید) استفاده نمودیم.
روش تحقیق: این مطالعه به صورت تجربی روی 23 نمونه از مرکز تحقیقات ملی بیماری های ریوی و سل بیمارستان مسیح دانشوری تهران انجام گردید. ابتدا رقتهای آنتی بیوتیکی ریفامپین و ایزونیازید در محیط 7H9GCbroth تهیه شد. از محلول فوق 65/1 میلی لیتر به لوله های فالکون 15 میلی لیتر منتقل گردید. برای کنترل از محلول 7H9GCbroth فاقد دارو استفاده شد. سپس 250 میکرولیتر از مخلوط تازه تهیه شده معرف Alamar Blue به لوله های حاوی آنتی بیوتیکی و کنترل اضافه شد. در تمامی لوله های آزمایش 1/0 میلی لیتر از رقت باکتریایی 1-10 (3×106 CFU/ml) تلقیح گردید. لوله ها در 37 درجه سانتیگراد به مدت 4 هفته انکوبه شدند.
در مقایسه با روش نسبی، 11 مورد از 12 مورد، توسط روش Alamar Blue به داروهای ایزونیازید و ریفامپین حساس تشخیص داده شدند. حساسیت و اختصاصی بودن این روش برای دو داروی ایزونیازید و ریفامپین به ترتیب 100% و 90% بود. طی این بررسی همخوانی بسیار خوبی بین روش آلامار بلو و روش نسبی دیده شد (kappa value = 0.93، P<0.001). در این مطالعه نتایج طی 6 روز حاصل گردید که این مدت زمان نسبت به روش نسبی (32-28 روز) بسیار کمتر است.
به طور کلی می توان نتیجه گرفت که ردیابی اکسیداسیون- احیاء، ساده، قابل اعتماد و کم هزینه است که امکان نیاز به روش های بررسی مقاومت گران قیمت بویژه در آزمایشگاه های تشخیص سل با منابع محدود را برطرف می نماید. در این مطالعه مشخص گردید که روش رنگ سنجی آلامار بلو میتواند به عنوان یک روش ساده، قابل اعتماد و سریع جهت بررسی حساسیت دارویی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس بکار رود.

گازهای استنشاقی هالوتان و ایزوفلوران جزء رایج ترین داروهای بیهوشی عمومی می باشند. سردرد از شایعترین شکایات بیماران بعد از عمل می باشد که عامل ایجاد کننده آن می تواند گازهای استنشاقی مصرفی باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه شیوع سردرد بعد از بیهوشی عمومی با گازهای استنشاقی هالوتان و ایزوفلوران در بیمارانی که جهت عمل جراحی اختیاری به بیمارستانهای آموزشی شهرستان جهرم مراجعه کرده بودند، انجام شد. روش تحقیق: نوع مطالعه کار آزمایی بالینی و روش نمونه گیری، نمونه گیری آسان می باشد. 120 نفر از بیمارانی که در طول دو ماه به بیمارستانهای آموزشی جهرم، جهت عمل جراحی اختیاری مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه مساوی تقسیم گردیدند. روش بیهوشی در هر دو گروه بیهوشی عمومی بود که در یک گروه به عنوان نگهدارنده بیهوشی از هالوتان و اکسید نیترو و در گروه دیگر به جای هالوتان از ایزوفلوران استفاده شد. تمام بیماران بعد از عمل، در اتاق بهبودی، 6، 12 و 24 ساعت بعد از بیهوشی از طریق پرسشنامه و مصاحبه از نظر وجود سردرد مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSSو روش های آماری آزمون t و مجذور کا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. شیوع سردرد بعد از بیهوشی عمومی با ایزوفلوران 3/68 درصد و بعد از بیهوشی عمومی با هالوتان 7/56 درصد گزارش گردید که این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود (1/0p=). بیشترین شیوع سردرد بعد از بیهوشی، با ایزوفلوران و در اتاق بهبودی با فراوانی 3/68 درصد و میانگین شدت درد 02/3 و کمترین شیوع آن با هالوتان و 24 ساعت بعد از عمل با فراوانی 3/18 درصد و میانگین شدت درد 48/0 بود. میانگین مدت سردرد در کسانی که ایزوفلوران دریافت کرده بودند 05/1 ساعت بوده و در کسانی که هالوتان گرفتند 7/0 ساعت بود (01/0p=). علایم همراه با سردرد در بیهوشی با ایزوفلوران بیشتر از گروه دیگر و بطور کلی شیوع سردرد در خانمها (8/64%) در هر دو گروه بیشتر از آقایان (15/60%) بود.
شیوع، شدت و طول مدت سردرد بعد از بیهوشی عمومی با گاز ایزوفلوران در مقایسه با گاز هالوتان بیشتر می باشد.

جراحی آب مروارید به سه روش فیکو، داخل کپسولی و خارج کپسولی انجام می شود و هدف از این مطالعه تعیین میزان حدت بینایی و آستیگمات قبل و بعد از عمل فیکو و خارج کپسولی و مقایسه این دو روش از لحاظ میزان آستیگمات و حدت بینایی بعد از عمل می باشد.
روش تحقیق: در این مطالعه مقطعی تمام پرونده های مربوط به عمل آب مروارید در طی سالهای 85-84 که عمل جراحی تنها توسط یک جراح انجام شده بود، مورد بررسی قرار گرفت که تعداد 100 مورد عمل جراحی به روش فیکو و 34 مورد به روش خارج کپسولی انجام شده بود. داده ها در نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون t مستقل و t زوجی تجزیه و تحلیل شد.
میانگین حدت بینایی قبل و بعد از عمل فیکو و نیز قبل و بعد از عمل خارج کپسولی اختلاف معنی داری نشان داد (001/0>P). میانگین آستیگمات قبل و بعد از عمل فیکو اختلاف آماری معنی داری نشان نداد (7/0=P). ولی آستیگمات قبل و بعد از عمل خارج کپسولی تفاوت معنی داری داشت (001/0>P). میانگین آستیگمات بعد از عمل فیکو و خارج کپسولی و همچنین میانگین حدت بینایی بعد از عمل فیکو و خارج کپسولی اختلاف معنی داری نشان دادند (001/0>P).
با توجه به نتایج بدست آمده مشاهده می شود که بهبود حدت بینایی بعد از عمل فیکو نسبت به عمل خارج کپسولی سریع تر می باشد و میزان آستیگمات پس از عمل فیکو نسبت به عمل خارج کپسولی کمتر بوده است.

هماتوسل اسکروتوم یک عارضه نادر آنژیوگرافی یا آنژیوپلاستی از طریق پوست می باشد. ایجاد آن باعث ناراحتی جدی بیمار شده و نیاز به توجه دقیق دارد. ما یک مرد 47 ساله را که به دنبال آنژیوگرافی عروق کرونری دچار این عارضه شد، گزارش می نماییم.